دکتر ویکتورفرانکل،روانپزشک انسان گرا و پایه گذار مکتب معنا درمانی؛ عشق را براساس ماهیت درونی انسان به سه مرتبه تقسیم می‌کند:
1. عشق جنسی، 2. عشق روانی یا شهوی، 3. عشق .
1- عشق جسمی(جنسی):
در این مرحله، عاشق در بیرونی‌ترین لایة وجودی معشوق، یعنی لایة جسمانی و غریزی او، نفوذ می‌کند و فقط در بند جسم و غریزه است.
فرانکل می‌گوید: «ما نشان می‌دهیم که چگونه انسان به‌عنوان عاشق، می‌تواند نسبت به ساختار چندلایه‌ای
وجود آدمی واکنشی متفاوت نشان دهد؛ زیرا در آدمی سه لایة جسمانی، روانی
وجود دارد در این حالت هم سه نگرش احتمالی موجود است. ابتدایی‌ترین نگرش، معطوف به خارجی‌ترین لایه (جسمانی) است. این لایه نگرش جنسی است. اتفاق می‌افتد که ظاهر جسمانی شخص دیگر (یار) از نظر جنسی تحریک‌کننده باشد و این تحریک‌کنندگی،
سائق جنسی را در شخصی که از نظر جنسی مستعد است، به کار اندازد و مستقیماً
بر موجودیت جسمانی او اثر گذارد در این صورت شخص در حالت هیجان جسمانی
است.
2- عشق روانی (شهوی):
در این مرحله، عشق‌ورزی عاشق از مرحلة جسمی عبور می‌کند و در روان معشوق نفوذ می‌کند. فرانکل در این مورد چنین می‌گوید:
«یک گام بالاتر از عشق جنسی، نگره‌های
شهوی نسبت به یار است. شخص مستعد عشق به مفهوم ویژة کلمه «شهوی»
فقط از نظر جنسی به هیجان نیامده است بلکه اگر ما موجودیت جسمانی یار را به‌عنوان بیرونی‌ترین لایة او تصور کنیم، می‌توان گفت که عشق‌ورزی در این مرحله در لایة عمقی‌تر بعدی نفوذ می‌کند و وارد ساختار روانی یار میشود. این نوع عشق مشابه همان چیزی است که عامة مردم آن را «خاطرخواهی» می‌نامند و ما خاطرخواه ویژگی‌های روانی یار شده‌ایم. در این مرحله از عشق، دیگر شخص در حالت هیجان جسمانی صِرف نیست بلکه هیجان روانی‌اش تحریک شده است. تحریک با روان ویژه (نه یگانه) یار و بهتر بگوییم با صفت‌های مَنشی ویژه ی یار تحریک شده است. پس نگره ی ، نگره به خاطرخواهی، معطوف به وجود روانی است اما این نوع عشق هم تا عمق وجود یار نفوذ نمی‌کند. نفوذ در عمق وجود یار با عشق است.
3- عشق :
در این مرحله از عشق، عشق‌ورزی از لایه‌های جسمانی و روانی معشوق می‌گذرد و در روح او نفوذ می‌کند؛ به‌گونه‌ای که عاشق صفات معشوق را پیدا کرده خود را فراموش می‌کند.
فرانکل می‌گوید: عشق ، تنها شیوه‌ای است که با آن می‌توان به اعماق وجود انسانی دیگر دست یافت و هیچ‌کس توان آن را ندارد که جز از راه عشق به جوهر وجودی انسانی دیگر راه یابد. عشق ورزیدن نشانة ارتباط یافتن با دیگری به‌عنوان شخصی است. جنبه ی عشق است که ما را یاری می‌دهد تا صفات اصلی و ویژگی‌های واقعی محبوب را ببینیم و حتی چیزی را که بالقوه در اوست و باید شکوفا گردد، درک کنیم.
درباره این سایت